هر جفت ارز یا نرخ برابری در بازار فارکس از دو بخش تقسیم شده است: ارز پایه و ارز مظنه. جفت ارزها به صورتی کسری نمایش داده می‌شوند. مثل AUDUSD یا AUD/USD. صورت کسر همان ارز پایه و مخرج کسر هم ارز مظنه است. اما چگونه می‌توانیم تشخیص دهیم که صورت کسر یا مخرج آن باید کدام ارز باشد؟ آیا قانون یا استانداردی برای این کار وجود دارد؟
به طور کلی برای تشکیل جفت ارزها دو قانون و استاندارد کلی وجود دارد: مدل آمریکایی و مدل اروپایی. در مدل آمریکایی همیشه دلار آمریکا در مخرج قرار می‌گیرد، مثل EUR/USD. اما در مدل اروپایی، دلار آمریکا همیشه در صورت کسر قرار می‌گیرد، مثل USDJPY. همیشه سعی کنید طبق استانداردهای جهانی کار کنید تا ابهامی ایجاد نشود.
به طور کلی، ارزهای اصلی بازار اولویت‌بندی خاص خود را دارند. یعنی اگر بخواهیم دو ارز را با هم مقایسه کنیم و جفت ارزی برای آن ایجاد کنیم، باید به این اولویت‌بندی توجه کنیم. به لیست پایین نگاه کنید:
لیست ارز های اصلی بر اساس قدرت آن ها در بازار تهیه شده و در جفت ارز ها همیشه ارزی در ابتدای جفت ارز قرار می گیرد که در ابتدای لیست قرار دارد.
در لیست بالایی، اولویت اول همیشه با EUR است. یعنی یورو همیشه در صورت کسر خواهد بود. به عبارت دیگر، تمامی جفت ارز های مربوط با یورو به عنوان ارز پایه شروع می‌شوند. اما ین ژاپن با نماد JPY اولویت آخر است و این یعنی ین ژاپن همیشه در مخرج کسر خواهد بود. یعنی جفت ارز های ین ژاپن، همیشه با سایر ارز های اصلی شروع می‌شوند.
جفت ارز های استاندارد همیشه با ارزی شروع می‌شوند که رتبه بالاتری در لیست بالای دارند. به طور مثال، EURAUD، GBPCHF، NZDCAD یا CADJPY. در بازار فارکس اگر معامله‌ای انجام دهید، این صورت کسر است که معامله روی آن انجام می‌شود. یعنی در جفت ارز EURUSD، این قیمت یورو است که بر اساس دلار نمایش داده می‌شود. اگر EURUSD برابر ۱.۱۳ دلار باشد، یعنی برای خرید هر یورو به ۱.۱۳ دلار نیاز است. یا دیگر USDJPY برابر ۱۰۰ باشد، برای خرید هر دلار آمریکا به ۱۰۰ ین ژاپن نیاز است.
پس می‌توان گفت که جفت ارز های فارکس که به صورت X/Y نمایش داده می‌شوند، به این معنی هستند که برای خرید هر یک واحد از X به چند Y نیاز است.
اگر می‌خواهید بخرید و دلار را بفروشید، باید در جفت ارز EURUSD خرید بزنید. اگر می‌خواهید یورو را بفروشید و دلار خریداری کنید، باید جفت ارز EURUSD را بفروشید. معمولاً جفت ارزهایی که مخرج کسر آن‌ها دلار آمریکاست، کار را برای تازه واردان بازار فارکس آسان می‌کنند. چون‌که خیلی راحت می‌شود قیمت هر ارز را بر اساس دلار آمریکا بیان کرد. اما وقتی دلار آمریکا، ارز پایه یا صورت کسر باشد، شرایط کمی سخت می‌شود. به طور مثال شما می‌خواهید دلار کانادا بخرید، پس باید جفت ارز USDCAD را بفروشید! حتی حرف زدن در رابطه با چنین معاملاتی هم می‌تواند مخاطب را گیج کند.
برای این‌که بهتر در رابطه با جفت ارزها حرف بزنید، به چند نکته باید توجه کنید:
در جفت ارز AUDUSD، دلار استرالیا ارز پایه است و تمام عملیات معاملاتی مثل خرید یا فروش هم بر روی دلار استرالیا انجام خواهد شد، پس هر دو جمله زیر درست هستند:
“من به دلار استرالیا بدبین هستم و می‌خواهم AUDUSD را بفروشم.”
“من به دلار آمریکا خوش‌بین و به دلار استرالیا بدبین هستم، پس جفت ارز AUDUSD می‌فروشم.”
اما جفت ارز USDCAD با ارز پایه دلار آمریکا شروع شده است. پس بهتر است که وقتی در رابطه با معاملات USDCAD حرف می‌زنید، بیشتر به دلار آمریکا تمرکز کنید تا دلار کانادا. به جملات زیر توجه کنید:
“من به جفت ارز USDCAD بدبین هستم پس این جفت ارز را می‌فروشم. یا من به دلار کانادا خوش‌بین هستم، پس جفت ارز USDCAD را می‌فروشم.”
این‌که به دلار کانادا خوش‌بین باشید و بخواهید آن را بخرید، باید جفت ارز USDCAD را بفروشید. این خرید و فروش می‌تواند گیج کننده باشد. فرض کنید که کسی می‌خواهد یورو را بفروشد و دلار بخرد، پس جفت ارز EURUSD را Sell می‌زند. یا می‌تواند بگوید که من به جفت ارز USDEUR خوش‌بین هستم. هیچ نیازی نیست کار را پیچیده کنید. از استانداردهای تعریف شده استفاده کنید. روی ارز پایه تمرکز کنید و اگر ارز پایه دلار آمریکا نیست، سعی کنید معامله‌ای که روی جفت ارز انجام می‌دهید را بگوید. پس بهتر است که به جای گفتن می‌خواهم دلار کانادا خرید بزنم، بگوییم، USDCAD را فروختم.
